Tijden van Verwarring. Tijden van Verharding. We raken Verwhard. Berry gaat op zoek naar helderheid en verzachting.
Zonder navigatie en vraagt zich af: ‘Hoe ver laten we het komen? Hoe ver kunnen we eigenlijk nog gaan?’

Hij verlaat verharde wegen en verrast. Over onverharde wegen lijkt geen bestemming te ver. Alles zo dichtbij ver.

Verander. Vertel. Versta. Verlos. Verblijd. Vertrouw. Verlang. Vergeef. Vergis. Verwarm. Verleg. Verbaas. Vermaak. Verteder. Verrijk.

 

 

 

 

 

Getuige

 

De Wereld draait door, Berry staat stil.
Stil bij alles waar we Getuige van zijn, iedere dag..
Getuige van alles wat we zien, horen, lezen, voelen.

Van uitgetelde democratiën tot doorgeschoten vredesmissies. Van Duurzame armoede, draadloze vriendschappen, flipperende maandverbanden, échte valse wimpers tot een ongewenste vrijgezel, éénzaam op zijn twéézitsbank, kwijlend voor de commerciële Nachttelevisie, Wereldmisleiders, Moordgozers èn Kabouter Buttplug.

Getuige ook van alles wat we niet (meer) zien, horen, lezen, voelen..
Meer en meer lijkt het er op dat niets is wat het lijkt.
Er heerst een permanente, substantiële Teleurdreiging.

Berry kijkt in de spiegel en Getuigt

 

 

Recensies

[Recensie cabaret Berry Lussenburg cultureel café Bacchus zaterdag 13 november, op verzoek van KCA]

 

 

Cabaretier Lussenburg: innemend, snel, virtuoos en hilarisch

 

“Ik vind het eigenlijk al genoeg dat ik besta. Ik hoef niet naar Parijs te liften.” Dat zei Kees Torn vorige week in de Volkskrant. De opmerking tekent de ietwat slome cabaretier, die in 1999 in Bacchus al prettig filosofisch cabaret maakte. “Geen televisie, geen krant, geen politiek voor mij,” voegde Torn er in de krant aan toe.

 

Nee, dan Droog Brood. In de nieuwe, kleine zaal van De Meerse in Hoofddorp had het cabaretduo afgelopen donderdag aan weerszijden van een strakke muur drie toiletpotten opgesteld. Het leverde in hun nieuwe programma opnieuw surrealistisch cabaret op. Dat ‘kunstje’ hadden ze in hun eerste programma in 2001 in Bacchus ook al laten zien. Hoogtepunt toen was de koekjesact: acrobatiek met zoveel mogelijk lange vingers in je mond. Ditmaal had het duo een snoepjesact. Peter van de Witte wist tien minuten lang muziek te maken door met een pepermuntje tussen zijn tanden te jongleren.

 

Kees Torn en Droog Brood zullen we niet meer tegenkomen in Bacchus. Ze zijn te groot geworden. Zo niet Berry Lussenburg, die zaterdagavond in de KCA-cabaretserie 2010-2011 optrad voor een driekwart gevulde zaal. Hij was al eens te gast, zes jaar geleden. En hij is dezelfde gebleven. Niks filosofie. Niks surrealisme. Wars van enige poeha getuigt hij in zijn nieuwe programma ‘Getuige’ van zijn obsessies en ergernissen. Alléén op het podium, met een stapel kranten. Heerlijk, een ouderwetse conferencier die volkomen bij de tijd is en slechts pratend zijn werk doet. Geen liedjes, een verademing.

 

Lussenburg is een van de weinige cabaretiers die in zijn show maatschappijkritiek centraal durft te stellen. Kom daar maar eens om bij Kees Torn en Droog Brood, hoe hilarisch ze ook zijn. Maar kan dat nog anno 2010, maatschappijkritisch cabaret? Ja, het kan! In rap tempo ontrafelt Lussenburg wat we zoal aan onzinnigs uitvreten op deze aardbol. Lussenburg is enigszins vergelijkbaar met Lebbis (nooit in Bacchus, gelukkig), maar relativeert meer en is verre van belerend. Hij neemt het op voor de mens die het structureel minder goed heeft (“Hier links af en dan zeven uur vliegen”) dan wij.

 

“Alles is bedacht,” stelt Lussenburg vast. Hoewel, hij mist in Nederland nog een Vereniging voor Konijnen met een Hazenlip. “Wie bedenkt dat?” vraagt hij zich vertwijfeld af als hij tv-reclame ziet als ‘Retteketet naar Beter Bed’ of een campagne tegenkomt met de titel ‘Hoe om te gaan met aardige mensen’. Lussenburg is een taalvirtuoos; daarin benadert hij Kees Torn. Zo houdt hij een overtuigend pleidooi om het woord “vreemdgaan” te vervangen door “bijgenieten” en “doodstraf” door “verplichte euthanasie”.

 

“Iedereen is de weg kwijt. Alles is andersom,” is de rode draad in zijn programma van anderhalf uur. De innemende Berry Lussenburg wil het niet bij genadeloze analyses laten, maar mensen ook iets aanreiken waar ze hun voordeel mee kunnen doen. Zijn meest praktische oplossing zaterdagavond was een complete verrassing voor de zaal: “Verplicht driemaal daags masturberen.” Hij noemde het dé oplossing voor de talloze “korte lontjes” onder ons, mensen zoals hijzelf. Prompt kwam hij met dozen papieren zakdoekjes die hij ronddeelde. Er werd sfeerlicht ontstoken en er klonk toepasselijke muziek. Want we moesten de daad bij het woord voegen. Dat kon volgens hem best in zo’n kleine, intieme groep. “Je bent zo veel minder opgefokt en voelt je een stuk ontspannener,” moedigde hij aan.

 

Het publiek genoot zichtbaar, van Lussenburg. Het applaus na afloop sprak boekdelen. Zou Berry Lussenburg een derde optreden in het cultureel café waard zijn? Wat mij betreft zeker. Maar ik hoop wel dat het dan bomvol zit. Een schone taak voor KCA en Bacchus, dunkt me.

Han Carpay.

 

‘Getuige’ zijn van Berry Lussenburgs wervelende show

Beijing 5 november 2010

Hij hoefde niet lang na te denken toen Henk van Mourik hem vroeg om in Beijing te komen optreden. Na twee eerdere internationale optredens in Brussel en Dubai werd Beijing met afstand de mijlpaal in zijn inmiddels 10 jaar lange cabaretcarrière. Op zaterdagavond 6 november betrad hij het podium in de Tun Bar, en dit onder toeziend oog van een tachtigkoppig Nederlands en Belgisch publiek. Zijn partner Jeroen assisteerde hem door te fungeren als lichttechnicus. Redactieleden van de Leeuw, Karen en Jacqueline, hadden de eer om Berry te interviewen na afloop van de show.

Van Berry, geboren Vlaardinger, kan niet gezegd worden dat hij podiumvrees heeft. Sinds begin jaren ’80 heeft hij bij diverse toneelgezelschappen gespeeld. Per toeval is hij in het jaar 2000 bij het cabaret terechtgekomen, nadat iemand hem had gevraagd om een half uur op het Palagonia festival te vullen. Met nog zes weken te gaan, is hij toen als een gek zijn teksten gaan schrijven. Zijn debuut verliep naar wens, maar nadat hij in mei 2001 zijn kunsten mocht vertonen op het Leids Cabaret Festival, is zijn cabaretcarrière pas goed van de grond gekomen. Let wel, dit allemaal zonder vooropleiding bij de Kleinkunst Academie. Kijk vooral even op zijn website www.berrylussenburg.nl voor meer wetenswaardigheden.

Inmiddels is Berry bezig aan zijn vierde show, getiteld ‘Getuige’. De inspiratie voor zijn teksten haalt hij uit de maatschappij rondom hem heen. In een bijna onnavolgbaar tempo liet hij tal van gebeurtenissen de revue passeren, waarbij de dubbelzinnigheid van woorden in zowat elke zin aanwezig is. Het publiek liet de hersenen op volle kracht draaien en beloonde Berry met diverse lachsalvo’s. De teksten varieerden van een bezoek aan het ‘rookvrije’ Chinese restaurant, het rommellaatje van elk huishouden, zijn twijfel aan het verstand van sommige uitvinders (zoals die van de dichtgesealde verpakking van een USB-stick), tot het SIRE spotje op de Nederlandse televisie ‘Hoe om te gaan met aardige mensen’. Hij deelde zijn zorg met het publiek over de geldverkwisting in de reclame-industrie (retteketet…) en over de (on-)zin om miljoenen te investeren om water te willen zoeken op Mars, terwijl er per jaar duizenden kinderen op de wereld sterven door gebrek aan schoon drinkwater. Tussen de spraakwatervallen door voegde Berry ook wat rustige passages in, zodat het publiek al het gesprokene nog eens goed tot zich kon laten doordringen. De herbegrafenis van zijn oma was daar een goed voorbeeld van.

Na afloop van de show voegden Berry en Jeroen zich tussen het dankbare publiek aan de bar en vertelden ze enthousiast over hun belevenissen in Beijing. Het viel hen op dat Beijing veel westerser is dan de media zich laat voordoen. ‘Sommige delen van de stad zouden best in New York kunnen staan’, aldus Berry. Hij verwachtte een grote rommel op straat, met overal rochelende mensen, maar tot zijn verbazing is het hier behoorlijk schoon. Nou ja, op de smogachtige lucht na natuurlijk. ‘Dat laat wel een mysterieus licht schijnen op de stad’, zo zei hij gekscherend in zijn show. De volgende dag restte hen nog een dagje de toerist uithangen op o.a. de Panjiayuan markt en dan maandag weer terug naar huis. Op vrijdag is men in het Brestheater in Brielle ‘getuige’ van zijn volgende optreden.

Jacqueline de Vos Burchart

“De vliegende reporter”

 

Gezien: Berry Lussenburg – Getuige (première)

Vrijdag 1 oktober 2010

Het Verborgen Theater, Boekelo

Iedereen heeft wel een familielid of kennis die op elk feestje het hoogste woord voert. Zo iemand die van een marginale gebeurtenis een sterk verhaal maakt, die de lachers op zijn hand heeft en de saaiste bijeenkomst verandert in een geweldige avond. Iemand die een teleuraanslag pleegt op de hele familie als hij plotseling afzegt voor oma’s verjaardag. Zo iemand is Berry Lussenburg.

Toen Lussenburg tien jaar geleden min of meer per ongeluk cabaretier werd, had hij vast niet verwacht dat in 2010 zijn vierde programma in première zou gaan. Dat gebeurde uitgerekend in het theater dat hem vorig jaar al de prijs voor de beste voorstelling van het seizoen uitreikte: het Verborgen Theater in Boekelo.

‘Getuige’ gaat over dreigende teleurstellingen en dat blijkt al uit de entreebewijzen: het publiek krijgt bij binnenkomst een button met de tekst ‘Berry tegen teleurisme’. In de loop van de avond geeft Lussenburg nogal wat voorbeelden van zogenaamde teleuristen, die kunnen schuilgaan in de meisjes van de nachttelevisie, profsporters met Olympische medailles en de rokende medemens. In één spraakwaterval doet Lussenburg zijn relaas, doorspekt met woordgrappen en dubbelzinnigheden, waarbij het publiek op de voorste rijen niet veilig is voor zijn spitsvondigheid.

Af en toe neemt de cabaretier plaats op een kruk in de hoek van het podium voor een gevoelig en geëngageerd intermezzo. Zowel Lussenburg als het publiek kan tijdens deze mooie momenten even bijkomen van al het verbale geweld, om zich daarna weer fris in een nieuwe woordenstroom te storten. En dan is er nog die hilarische scène waarin het publiek al zijn schaamtegevoel aan de kant moet zetten. Gelukkig zorgt Lussenburg voor de tissues.

Een avondvullend programma van Berry Lussenburg betekent waar voor je geld, al was het alleen maar omdat de cabaretier zo snel spreekt. Dit doet hij overigens zonder ooit te vervelen. Het uitvergroten van kleine, herkenbare dingen en het aan de kaak stellen van onlogische tegenstrijdigheden maken een avondje ‘Getuige’ er één zonder enige teleurdreiging.

Janneke Pelle